باران الماس       

 دشت دلم سیراب شد از مهربانی        اب حیاتی یا که اب زندگانی ؟

از لب فرو میریزدت باران الماس        از چشم تو خورشیدهای جاودانی

موهای تو رازیست بالای عدالت            بالای ازادی   و بالای جوانی

ابروی تو محراب زیبای عبا د ت          پیشانیت صحن و رواق دلستانی

دستان تو گلدسته های عفو رحمت        گویی مقرب های کاخ خسروانی

 دشت دلم لبریز شد از مهربانی          چون ابشاری از سپاس و قدردا نی

از لب فرو میریزدم باران احساس        تا تو کنار ساحل قلبم بمانی

در چشم من باشد هوای مرد پاییز        از ریزش برگ و حدیث ناتوانی

ابروی من چون چتر پیران فسرده           برفی که خوابیده به روی شیروانی

دستان من مشغول ترسیم وجودت           نقاشی سیمای پاک  قهرمانی